Nortabs

Tobben & Ero
"No ser eg atter slike fjell og dalar"

[D]No ser eg atter [A]slike Fjøll og [Hm]Dalar,
[G]som deim eg i min fyrste Ungdom [A]saag,
[D]og sama Vind den [A]heite Panna [Hm]svalar;
[G]og Gullet ligg på Snjo, som fyrr det [A]laag.
[Hm]Det er eit Barnemaal, som til meg [F#]talar,
[G]og gjer meg tanke[D]full, men endaa [A]fjaag.
[F#]Med Ungdomsminne er den Tala [Hm]blandad;
[G]Det strøymer [A]paa meg, s[G]o eg knapt kan a[D]nda.


[A]x2[G][D][A]
Na - na -na na nana


Ja, Livet strøymer paa meg, som det strøymde,
naar under Snjo eg saag det grøne Straa.
Eg drøymer no, som fyrr eg alltid drøymde,
naar slike Fjøll eg saag i lufta blaa.
Eg gløymer Dagsens Strid, som fyrr eg gløymde,
naar eg mot Kveld av Sol eit Glimt fekk sjaa.
Eg finner vel eit Hus, som vil meg hysa,
naar Soli heim til Notti vil meg lysa.



Alt er som fyrr, men det er meir forklaarat,
so Dagsens Ljos meg synes meire bjart,
og det, som beit og skar meg, so det saarat,
det gjerer sjølve Skuggen mindre svart:
sjølv det, som til at synda tidt meg daarat,
sjølv det gjer harde Fjøllet mindre hardt.
Forsonad koma atter gamle Tankar:
det sama Hjarta er, som eldre bankar.



Og kvar ein Stein eg som ein Kjenning finner,
for slik var den, eg flaug ikring som Gut.
Som det var Kjempur, spyr eg, kven som vinner
av den og denne andre haage Nut.
Alt minner meg; det minner, og det minner,
til Soli burt i Snjoen sloknar ut.
Og inn i siste Svevn meg eingong huggar
dei gamle Minne og dei gamle Skuggar.