Nortabs

E-76 - Dån Johan

Det [G]va på ei [C]dansefest i [G]196[D]9,
at [Em]mor mi fekk ein [Hm]dram med litt for s[C]terke saker i[D].
Å [G]han som sjenka d[C]rammen, det va [G]bygdas Dån Jo[D]han,
han [Em]tvinna ho rondt [C]fingen, slik som [D]berre slike [G]kan.

Han va ein liten Elvis, med bryl og spisse sko,
han lura mamma inn på samfunshusets do.
Sø dela dei ei lerke, og dermed va det gjort,
det banka hardt på dynne sø dei gjor’ det sabla fort.

Han var ein [G]mann,(han var ein [C]mann),[G][D]
ein Dån Jo[G]han,(ein Dån Jo[C]han).[G][D]
Som konne [G]drikke seg [C]full,
slengje [G]dritt og prate [D]tull, ha var ein [G]mann.[C][Em][D]

Å dermed va det sått eit bittelite frø,
men Elvis va fordufta då mutter’n skulle fø.
Å det var ikkje rart, fe det va ikkje berre mor,
som gjekk og angra bittert, med ein mage som va stor.

Å det æ alt eg veit, om min kjødelige far,
han va visst glad i jentun, men ein upålitleg kar.
Allikvel ser eg mamma smile litegrann,
når upphavet blir nevnt, for han var ein vakker mann.

Men sjøl om [Em]starten [Hm]på mitt liv, var ein [Am]smule origi[Em]nal,
ja [C]kristenfølge k[G]alla det for m[C]angel på m[D]oral.
Sø [Em]vaks eg upp som [Hm]ongar flest, å f[Am]atter’n va ikkje nøkø [Em]savn,
å [C]gudskjelov fe det, pusta [G]mamma letta ut,
men han [C]var ein [D]vakker [G]mann.