Nortabs

Grautegramsar (Edvin Loftsgarden)

Det fantes [G]mange kjempekarar i gamle [Am]dagar,
[C]Sterke Nils va stor og sterk og [G]staut.
Det va lite mat og mange tomme [Am]magar,
men [C]Sterke Nils vart s[D]tor og sterk av [G]graut.

Han drakk og slosst og kappast om det meste,
og av og te så lyft’n på ein stein.
Ein slags idrett der han var ein av dei beste,
og i grauteeting var han heller ikkje sein.

Refr.
Han åt s[D]urmjåkk og graut, med ein smørklatt som låg og flaut,
det va n[C]æring i kvør sleiv han lesste [G]inn.
Han vart s[D]terk som ein hest, jaga både lensmann og prest,
fe g[C]rautegramsar [D]vyrer ingen[G]ting.

I dag sø he me Ulvang og Dæhlie, ,
Johan Olav er heller ikkje blaut.
skikklege grautegramsar med fart og tæl i,
dei stappar i seg tonnevis med graut.

Dei æ notidas sterke kjempekarar,
dei fører vidare ein gamal tradisjon.
Frå hedningetid og halvville barbarar,
fram te verdens beste skinasjon.

Refr.
Fe me et surmjåkk og graut, og syns ikkje at det æ flaut,
sø lengje det bli mykji sylv og gull.
Me syng at seier'n er vår, og strør salt i åpne sår,
for alle dei som enda upp mæ null

Dei sa at me ikkje konne gjera det,
men jaggu meg me gjor det likevel.
Ein sju åtte milliardar kronur dala ned,
og Sigbjørn seie, «me har pæing lell».

Det æ visst typisk Norsk det og vera god,
og samtidig vera vakker stolt og staut.
Den som seie dette er vår kjære Gro,
fe det viktigast av alt det æ visst graut.

Fe me et surmjåkk og graut, og syns ikkje at det æ flaut,
sø lengje det bli mykji sylv og gull.
Me syng at seirn’ æ vår, sø fær me sjå te neste år,
om skattekista vår er like full.
Fe me et surmjåkk og graut, og syns ikkje at det æ flaut,
sø lengje det bli mykji sylv og gull.
Me syng at seirn’ æ vår, sø fær me sjå te neste år,
om skattekista vår er like full,
om skattekista vår er like full.