Nortabs

Småbrukar'n Knut (Nils Ole Lien/John Hiatt)

No [E]skø eg fortelje deg om småbrukaren [A]Knut,
han [E]kaupte seg eit gardsbruk i [H]198[E]7.
Å [E]fylkesagronomen sat innpå sitt kon[A]tor,
«der [E]oppe på berget, bør det [H]bygges ut for [E]ku».

Men Knut va opptimist, og han satsa ømleg friskt,
kaupte seg ny traktor, og fekk seg kausjonist.
Skaffa seg ei kyr, to høner og ein gris,
han sa at livet her på berget, det bli nøk aldri trist.

Fe l[A]andbruksbank og sparebank, dei la fram sine tal,
men b[E]ygdefolket trudde at Knut ha blivi gal.
Men K[A]nut fekk sine lån, og starta produksjon,
mens n[H]aboane venta på ein snarleg tvangsaukjon.

Han auka buskapen med fire fine kyr,
klappa seg på bringa, og følte seg litt kry.
Å spurde seg sjav, hev eg spreieareal,
så kjem fylkeagronomen og sjekkar mine tal.

Mjølkekvote og overproduksjon,
byråkratane i Oslo spår ein mørkar situasjon.
Dei seie at bruket på berget passar best,
te rekreasjon i ein EF union.
Men Knut han jobbar vidare, han gjev då aldri upp,
han sit ikkje og sturer og trur at det æ slutt.
Han melde seg inn i ein organisasjon,
mot storkapitalen, i ein håplaus union.

No site Knut med si ljose fagre fru,
tvillingar i vente, frå før så he dei sju.
Strevar långe dagar, men bli kji særleg feit,
no drite eg i alt sa Knut, no bjyndar eg med geit.