Nortabs

Fjellet syng (Edvin Loftsgarden)


Når mine [G]tankar æ tonge og [Am]bera,
[C]då knugar eg nesten [G]på kne,
når min lengsel etter [Am]frihet [C]bli for [G]stor.
Og ikkje veit kva eg skal gjera,
det æ vanskleg og finne fred,
alt du høyrer om æ elendighet på vår jord.
Då reiser eg ut i naturen, kanskje upp på fjellet det blå,
der vandrar eg utan mål ivi steinar og lyng.
Finn meg ei lageleg lygne, kokar kaffe, tek genseren på,
sit og drøymer, og då høyrer eg fjellet syng.

Refr.
Eg [Em]ser deg vesle [D]menneskje, eg [Hm]ser kva du er [C]verd,
[G]ingeting kan du [Am]gøyme [C]vekk for [G]meg.
Eg ser deg vesle menneskje, eg æ med deg på di ferd,
og du finn meg over alt, kor hen du dreg.

Dagane blir til månar, og månane blir til år,
og eg veit at eingong så er mi reise gjort.
Men dei alltid så mektige fjelle, byrgjar også og få sine sår,
av ein verden som vil bli rik sø altfor fort.
Tankelaust styrer dei verden, med makt og med korrupsjon,
sjølnøygde sit dei sjøl i eit departement.
Ofrar ikkje ein tankje, på neste generasjon,
dei har vel aldri høyrt på fjellet sin sang.