Nortabs

Vals på vøllen (Georg Hagen)

Ho [C]gjekk der på [G]vøllen og [C]raka,[F]
og [C]breidde i [G]nyslegji [C]gras,
no ha ho [C]vaska og [G]styra og [C]baka,[F]
fe ho [C]venta på [G]kjærasten [C]Lars.

No ha ho [Am]gjengi og [F]venta sø [C]lengji,
og [Am]gledd seg i [F]lang, lang [G]tid,
no ha ho [C]ordna og [G]reidt upp på [C]sengje,[F]
fe ho [C]visst’n ha [G]tri dagar [C]fri.


Ho gjekk der og spente i grasi,
og raka sø grasgjøyva stod,
og kom’n kji’ snart blei ho galen,
fe han konn då kji’ svikt’ henne no.

Dei treftes på marken på Dalen,
då han baud ho upp på ein dans,
ho kjende med eitt ho blei valen,
då han la hånde forsigtig rondt hennes hals.


Men han kom no litt seint utpå kvelden,
og ho møtt’n med utslegji hår,
fe han va no sø god denna sellen,
og no si’n få seg ein tår.

Sø ho tok’n på fangji og klemd’n,
og kysst’n og litt anna au,
åssø sa ho,"visst du ser burtmed sengje,
sø stende der nybaka brau».


Åssø sat dei på sengje og kosa,
og kom i åvelta rett som det va,
og ho knafsa brau som ho plaga,
men han blei forbanna og sa.

«Høtt iverden skø detta bety du,
eta brau no, det virkar heilt sprøtt,
Jau du skjønnar vel det, sussebassen min,
eg må ha brau innåt alt som æ gøtt».