Nortabs

Geitebonde frå Vinje (Edvin Loftsgarden)

[D]Ligg [A]aleine i mi [D]seng,[G]
eit skikkeleg kvinnfolk æ det eg [A]treng,[Em]
men høtt nyttar det å tenkje [G]slik, når eg æ sø [D]blaug,
å sø t[E]aug, å ser ut som ein [A]draug,
ingen [G]flaug ette [D]meg i [A]kveld, fanken [D]hell.

Eg æ ekspert når det gjeld geit,
men treffer eg kvinnfolk bli eg i beit,
eg prøvar å snakke om det einaste eg kan,
mens eg spanderar dram,
rør om gardsbruk og dyr, traktor og kyr,
men det einaste dei bryr seg om,
æ om lommebokje mi æ tom.

Eg spanderar flust på det svake kjønn,
gløymer fort eg he ei luselønn,
alt gjeng bra heilt te jenta spør du æ vel rik,
du som spanderar slik,
men ho forsvinn i eit grævleg sinne,
når eg seier eg æ ein geitebonde i frå Vinje.

Men heldigvis ikkje alle æ slik,
fe eg kjenner ei som sei eg æ rik,
ikkje på pengar, men på sunn fornuft,
når eg foretrekkjer geitelukt,
og eit triveleg fjos, istaden fe byliv,
stress å eksos, eg trur jenta har rett
livet æ lett, eg stend som eit spett.

No ligg me to her i mi seng,
ei større seng æ det eg treng,
ja, kvinnfolk blei det, sjølv om eg va blaug,
det va ho som flaug ette meg,
ho sa ho va heldig som greidde å finne
ein geitebonde med eigen gard i Vinje.