Nortabs

No vil æ [G]søng om ei [C]verdasl[G]veitj
Hu heitt [C]Cecilie Grunnan [G]hu var taus oppå [C]Lunna[D]n

(Det er en gard som ligg like ved stasjon på Rør'n cirka)
tre kilometer [D7]unna'[G]n


Hu Cecilie Grunnan, hu var verdalsveitj
æ va dreng oppå Sunnan, det var ein tims veg te Lunnan
(Men æ sykla på tre kvarter når æ hadd det travelt)
og de rette grunnan

Og grunn min den va, ei verdalsveitj
Æ glæmme aller de stundan som vi ha oppå Lunnan
(Om kvelden da vi lista oss vekk)
ifra folket og hundan

Og æ var så glad, i mi verdalsveitj
Men ein kveld æ sykla frå Sunnan, fann æ'n Teodor Lunnan
(Han låg splitter nakjin bakom fjøset med ei veitj)
Hu Cecilie Grunnan

Men da steig æ fram, og sa det e mi verdalsveitj
og hu vrei seg unna'n og'n Teodor Lunnan
(han sprang som en va nedover jorde der)
og ropa på hundan!

Sea da såg æ itj meir te mi verdalsveitj
Men æ veit hu reist ifrå Lunnan og folk spol ette grunnan
(men dem er det berre æ som veit)
Ja også'n Teodor Lunnan!