Nortabs

[C]Trygt mellom høgfjell og [G7]skrånande [C]lier
finn du den [Am7]bygda som [G/D]eg har [D7]så [G]kjær.
[G7/D]Bortgøymd, men [C]kjend i frå [G7/F]eldgamle [C]tider
[D7]grodde ho [C/E]sakte som [G7]modnande [C]bær

Urlendt og bratt imot sør har vi Kjølen,
ruvande høg er Horongen i nord.
Fjelltindar ville mot vest stengjer inne
kjæraste plassen eg veit om på jord.

Ein gong i tida stod skogen og drøymde,
sulla si vise så inderleg logn.
Trollblankt i dale’ låg vatnet og spegla
villmark og lier i dormande togn.

Heimar vart bygd opp, og åker vart rydda,
grender voks fram gjennom hundretals år.
Villmarksnaturen står att innpå vidda,
stemmer si fele kvar einaste vår.

Kransa om Lågen ligg vêrbarka heimar,
kveldsola kler dei i glitrande skrud.
Lengst oppi bygda med kursen mot Romsdal,
Rauma frå Lesjaskogsvatnet renn ut.

Spor etter hest-hov i Sankt-Olav-svadet
syner at kongen ein gong rei forbi.
Sinclair har og sine minne i dale’:
Stadnamn vart fødde der han gav seg tid.

Høgreist i dale’ i sorg og i glede
strålar vår kyrkje sin fred over grend.
Gravlagd i jord attom kyrkjegardsleet
kviler dei utslitne kvinner og menn.

Kvar hen i verda eg kastar mitt anker,
kvar hen i jorda mi stugu skal stå,
fjellbygda heime har rot i mitt hjarta,
alltid min tanke attende vil gå