Vesle Daniel (då Daniel drog)
Jakob Sande
[G]Vesle Daniel skal ut i v[D]erda
[D]og gjer kista klar i denne s[G]tund.
[G]Over store hav mot sør går f[C]erda
[D]med "San Salvador" av Ha[G]ugesund.
Der kjem far hans, gamle Dave Myra,
med ein låspung, messinggul og blank,
og slær fast at her ligg månadshyra
like trygt og stødt som i ein bank.
Men på kne ved leddiken ligg mor hans
og legg plagg for plagg i kista ned,
medan Knute-Sivert, yngste bror hans,
står og tryglar om å få bli med.
Mjukt og varleg stryk ho dyffelstrøya
som skal pryde Daniel i land,
og eit dobbelt kvitlepar for køya
legg ho ned med kjærleg moderhand.
Under loket ruvar reisenista
reine julekosten er det plent,
og på heidersplassen øvst i kista
lyser salmebok og testament.
Men frå leddiken i løynd det glimtar
i eit lite flekkut skilderi,
der med blomstret barneskrift ein skimtar:
"Di til døden trufaste Mari".
Har din glade lått med gråt seg blanda?
No er timen komen, Daniel!
Havet kallar på deg, kom med handa,
vesle Daniel, farvel, farvel!
Kommentarer: